باعصبانیت به او گفتم برو بیرون اینجا خیلی خطرناک است . این را گفتم و بر گشتم که بنشینم که در این لحظه حالت عجیبی برایم پیش آمد. صدای مهیب انفجار و دود و آتش بود ومعلق شدن در هوا ، اینها احساساتی بود که در یک لحظه برایم پیش آمد . من در وسط میدان مین بر روی سینه افتاده بودم . اما نمی دانستم چه اتفاقی افتاده است . با حالتی گیج و مبهوت فکر کردم گلوله ی خمپاره 60 عراقیها در کنارمان اصابت کرده است . وقتی دود و غبار فرو نشست ، با خودم گفتم دیگر تمام شده و خواستم بلند شوم . اما هر چه تلاش می کردم بیهوده بود . یک لحظه متوجه دست راستم شدم 0که بر اثر انفجار سوخته بود و تمامی انگشتانم شکسته و پاره پاره شده بودند. هنوز در فکر انفجار خمپاره بودم و با این خیال سعی کردم لز سمت راست بلند شوم و به زور خودم را تکان دادم. ناگهان متوجه شدم ران پای راستم پاره پاره شده و بشدت خونریزی می کند. بعد با زحمت خودم را به سمتی دیگر غلطاندم و متوجه شدم پای چپم شدم که تا زانو متلاشی شده است. در این لحظه ی ناشناخته و عجیب احساس خوبی داشتم. سرم را به سجده بردم و اشهدم را خواندم. بچه های دیگر بیرون از میدان گریه می کردند. در آن لحظات غریب که خدا را بیش از پیش احساس می کردم. خاطرات جورواجور به ذهنم هجوم آورده بودند. رو به بچه ها کردم و با گفتن ناراحت نباشید، تخرب چی یعنی همین و هیچ اتفاقی نیفتاده ،آنها را به آرامش فراخواندم. اما در این لحظه صحنه ای را دیدم که بسیار دردناک بود و تا ابد در بایگانی خاطرات تلخ ذهنم به یادگار خواهد ماند.پیکر بی جان غلامشاه را دیدم که روی سینه افتاده است. چشمانم از عمق فاجعه گریان شد. دلم گرفت. اصلا احساس خوبی نداشتم. دیدن بهترین دوست و همدمم که با دست و پای قطع شده بر روی سینه افتاد بود حال و روزم را دگرگون کرده بود. بین امید و ناامیدی در مانده بودم و نمی دانستم که غلامشاه شهید شده یا نه. در این لحظه بجه های امداد گر و اطلاعات ناوتیپ، با اینکه ما در وسط میدان مین افتاده بودیم به طرفمان شتافتند. من از آنها خواستم تا اول به غلامشاه کمک کنند. اما آنها که ازعمق ماجرا باخبر بودند؛ گفتند او حالش خوب است و با هر زحمتی که بود اول مرا با برانکارد به بیرون از میدان مین منتقل کردند . تا اینکه کنار آمبولانس رسیدیم . پیرمردی ران پای قطع شده ام را محکم بست تا از خونریزی بیشتر جلوگیری کند. در حالیکه که از سرنوشت غلامشاه بی خبر بودم به بیمارستان صحرایی علی بن ابی طالب رفتیم. من در آنجا عمل شدم و بعد به بیمارستان اهواز و در نهایت به بیمارستان قدسی قدسی اصفهان اعزام شدم. درتمام این مدت بیشترین فکر و دغدغه قلبی من وضعیت غلامشاه بود. و بی خبری از آن حادثه به علت سکوت بچه ها بیشتر آزارم می داد. در نهایت به برازجان برگشتم ؛ چند روزی خانه بودم که از طریق برادرم متوجه شهادت غلامشاه شدم. آه چه لحظه ای برمن گذشت تلخی اش را هنوز در عمق جانم احساس می کنم از دست دادن بهترین دوست آدم هر قلبی را از حرکت باز خواهد داشت . اما در اوج ناراحتی و حسرت شادی پنهانی دلم را پر کرده بود. و آن واژه ی شهادت بود که دوست عزیزم را لایق مهمانی خود کرده بود جانبازی کمترین سعادتی بود که نصیب این بنده ی حقیر شد. خوشا به حال آنها، بدا به حال ما.